زولبیا رو همه ما ایرانیا دوست داریم و برای ماه رمضان از آن استفاده میکنیم. امروز قصد داریم طرز تهیه زولبیا رو به شما ارایه دهیم
مواد لازم
- نشاسته ۲۰۰ گرم
- ماست ۱۸۰ گرم
- آرد ۲۰ گرم
- زعفران حل شده یک قاشق سوپخوری
- روغن جامد یک قاشق چایخوری
- جوش شیرین یک دوم قاشق چایخوری
- آب یا گلاب یک قاشق سوپخوری
طرز تهیه
نشاسته و ماست را مخلوط کرده، چند دقیقهای صبر میکنیم تا نشاسته در ماست خیس خورده و به راحتی حل شود. سپس آرد را اضافه میکنیم و با همزن خوب به هم میزنیم تا مایع زولبیا صاف و یکدست شود. روغن جامد را اضافه کرده و در حین به هم زدن آب یا گلاب را همراه با زعفران حل شده به مایع اضافه میکنیم و آن را در قیف مخصوص میریزیم.
در این مرحله جوش شیرین را هم اضافه میکنیم و مایع را خوب به هم زده، در حالی که روغن روی شعله قرار دارد، زولبیا را توسط قیف در روغن کاملا داغ به صورت دایرههای بزرگ و کوچک فرم میدهیم و بلافاصله پس از کمی سرخ شدن آنها را پشت و رو میکنیم.
زولبیاها را در شربت قرار میدهیم و پس از۱۵- ۱۰ دقیقه آنها را از شربت خارج کرده و در صافی قرار میدهیم تا شربت اضافه آن خارج شود.
مواد لازم برای شربت:
- شکر ۲فنجان
- آب یک فنجان
- گلاب ۲ قاشق سوپخوری
- زعفران حل شده یک قاشق مرباخوری
- آبلیمو یک قاشق مربا خوری
طرز تهیه شربت:
آب و شکر را روی حرارت ملایم قرار میدهیم تا بجوشد. بعد گلاب و زعفران را اضافه کرده، سپس آبلیمو را میریزیم. پس از چند جوش، شربت آماده شده را از روی شعله بر میداریم. یادآوری: برای سرخ کردن بامیه و زولبیا از روغن مایع استفاده کنید، چون روغن جامد باعث سفت شدن آنهاخواهد شد.
اطلاعاتی در رابطه با زولبیا
زولبیا (در فارسی و عربی) و یا جلبی (در فارسی دری و هندی) نوعی شیرینی است که معمولاً همراه با بامیه و گوشفیل به فروش میرسد. از مواد اولیه این نوع شیرینی میتوان به ماست و نشاسته و خمیرمایه اشاره کرد که بعد از ترش شدن و به اصطلاح ور آمدن آن را به آرد اضافه میکنند. معمولاً در ماه رمضان مصرف بامیه و زولبیا نسبت به دیگر ماههای سال بیشتر میشود. تولید و مصرف این شیرینی در گستره وسیعی از جهان شامل شرق آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا رواج دارد.
تاریخچه
تاریخ زولبیا را تا سال ۱۴۵۰ میلادی در هندوستان پیگیری کردهاند.
تاریخ ناصری به زولبیا اشاره شده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه نیز آورده شده است. نمیتوان زمان مشخصی برای پیدایش زولبیا بامیه اعلام کرد و تنها منبع آن ، تجارب و گفته های استادان قدیمی این حرفه است. حتی برخی از استادان قدیمی، زولبیا و بامیه را مربوط به زمان شاه عباس می دانند. با توجه به اینکه در برخی از شهرها مواد شیرینی همچون کشمش و خرما موجود نبود و برای بردن این مواد به شهرهای دیگر نیز مشکلات نظیر خراب شده این مواد غذایی وجود داشت تولید زولبیا و بامیه در شهرهایی که از مواد شیرینی وجود نداشت گسترش پیدا کرد.